Ben Givens spożywa samotnie śniadanie w swoim domu po czym zmywa naczynia. Kiedy przychodzi kolej na składanie ubrań zgania psa Rexa z łóżka. Kiedy ten chce iść za mężczyzną na górę zostaje odgrodzony specjalną bramką. Tam po chwili zastanowienia wyciąga z szafy walizkę z bronią, którą jest strzelba. Z rezygnacją opiera swoją głowę o lufę i rozmyśla. Wieczorem jego córka Renee jest na mieście, czekając na ojca przed restauracją. Główny bohater okłamuje ją, że czuje się świetnie. Kobieta opowiada mu o swoim synu Chrisie, który z powodu rozwodu zrobił sobie semestr przerwy. Zaprasza krewnego do siebie, lecz ten odmawia argumentując, iż jedzie na kilka dni na polowanie.

Będą tam tylko we dwoje z Rexem. Na wspomnienie o wujku Aidanie Ben wyraźnie się wzburzył. Ren chce z nim poważnie porozmawiać jak wróci, gdyż uparła się żeby z nimi zamieszkał. Być może Givens będzie musiał udać się na terapię. Cierpi z powodu śmierci Rachel, jego żony co widać w jego zachowaniu, bo jest wyraźnie przygaszony. Kobieta skarży się na fakt, że od tej straty bardzo rzadko się widzieli. Starzec reaguje na to ucieczką, a córka łzami w oczach. Następnego dnia wstaje wcześnie rano, rezygnuje z brania leków, ubiera się i pakuje na polowanie. Przed wyjściem ze smutkiem spogląda na puste mieszkanie.

Krótki, ale przygnębiający - tak śmiało mogę określić ten film. Bez zbędnego przedłużania historia o beznadziejności oraz stracie. Przypomina mi dwie inne produkcje. Po pierwsze ''Zabójstwo dwojga kochanków '' (2020), bo właśnie poziom bezradności i smutku jest jest równie wysoki z tym wyjątkiem, że Bem nie sili się na nieśmieszne żarty. Drugi tytuł jaki mi się skojarzył to klasyk ''Prosta historia'' (1999) Davida Lyncha, gdyż akcja jest podobnie prowadzona powoli, niekiedy oszczędnie w słowa, emocje i obraz mówią same za siebie. Bardzo przyjemny motyw drogi, ale niekoniecznie tej mierzonej w kilometrach. Ciężko mi uwierzyć w aż taką życzliwość ludzką z jaką wielokrotnie zetknął się główny bohater. Piękny wątek przyjaźni z Rexem, który jest wiernym kompanem Givensa. Sądziłam po pustynnych terenach, że być może pojawi się survival, ale tego akurat było jak na lekarstwo. Mocno przebija się tęsknota za Rachel, którą starzec często przywołuje w myślach. Jedyne co mi się nie podobało to zakończenie, co do reszty nie ma się do czego przyczepić. Moja ocena to 9/10.